We merken dat we veel leren tijdens het reizen. De kennis van Kim over auto’s neemt zienderogen toe en Jasper leert dat geduld een schone zaak is. Wat we van onszelf en elkaar al een beetje wisten is dat we nogal optimistisch zijn hoeveel we kunnen doen in één dag, één week of één reis. We proberen onszelf soms af te remmen, maar dat blijft lastig als je enthousiast bent.

Wanneer we door het hete Oezbekistan heen reizen, een land met prachtige oude steden, dromen we van een koelere bestemming. We horen en lezen steeds meer over de Pamir Highway, de eennahoogste snelweg van de wereld die door Tadzjikistan en Kirgizië loopt. De weg heeft zeer hoge passen waardoor hij alleen in hartje zomer begaanbaar is. We verlangen naar de koelte en prachtige wegen dus we zetten koers naar Tadzjikistan. We komen in Oezbekistan veel andere overlanders tegen en iedereen gaat naar de Pamir. Een snelweg is echter een groot woord voor de Pamir hHighway aangezien de kwaliteit van de wegen zeer te wensen overlaat. Vol met gaten en ‘wasbordjes’, langs afgronden en door kloven. We bereiden ons goed voor. Onder andere door veelvuldig naar de car bazaar te gaan.

In Nederland ga je naar de garage, of als je handig bent bestel je onderdelen bij een specialist. In Centraal Azië heb je de car bazaar. Een markt vol met auto onderdelen, meer dan 100 stalletjes. Ieder land heeft zijn eigen automerken; Peugeot in Iran, Deawoo (Chevrolet) in Oezbekistan en Opel in Tadzjikistan. Van deze auto’s is alles te krijgen op de car bazaar en met de kwaliteit van wegen is de doorloopsnelheid hoog.

Dinsdag 17 juli is het eindelijk zo ver. We verlaten de hoofdstad Dushanbe en beginnen de prachtige route. De weg is pittig, soms gaan we maar 5 km per uur stijl omhoog, maar we komen er. Trots als een pauw pochen we over Lara, wat doet ze het goed! Andere overlanders hebben al problemen, maar wij, op wat regulier onderhoud na, niet. We vinden een overnachtingsplek met fantastisch uitzicht en genieten volop. Op woensdag vervolgen we onze weg, maar na 2 uur rijden hebben we panne. Jasper voelt gelijk dat het goed mis is. Geen garage in de buurt en ook geen car bazaar. De enige optie is terug, 8 uur lang over hobbelwegen naar Dushanbe.

In Dushanbe gaan we op zoek naar een onderdeel samen met onze vriend Ilhom. De eerste shops hebben niets, maar we houden moed. Na een halve dag zoeken vinden we Tilov, zijn broer is Land Rover specialist (Master) en kan onze auto zeker maken! Onderdelen zijn er niet, dus wordt de aandrijfas weggebracht naar een specialist die hem reviseert, ondertussen kunnen we slapen in Lara in de garage. Wanneer we wakker worden staat er ontbijt klaar, de moeder van Tilov heeft broodjes en cake gebakken en ‘s middags eten we met z’n allen kurutob, het nationale gerecht. En dan het telefoontje: het onderdeel is al klaar! De motor wordt nog even afgesteld, want de Master is niet snel tevreden. Aan het eind van de dag rijden we een testronde en alles werkt, beter dan ooit tevoren. Moe maar voldaan staan we klaar om uit eten te gaan wanneer de buurvrouw op de stoep staat met een schaal dampende Oshi (pilov), de gastvrijheid in Tatjikistan kent geen grenzen.

Hoewel we de pamir op onze buik kunnen schrijven (soms zit het tegen) is het alternatief lang zo slecht niet. De ervaring bij de garage is fantastisch, we maken vrienden, en de route die we nu kiezen geeft veel meer rust. Na de tegenvaller genieten we van een heerlijke avond bij onze vriend Ilhom en zijn familie in de heuvels. Misschien gaan we het toch nog een keer leren; plan niet te veel, want je hebt niet alles in de hand (Op naar Bisjkek, insjallah!).