Opgelucht haalt Kim adem. Wanneer we de grens overgaan van Iran naar Turkmenistan mag de hoofddoek eindelijk af. Hoewel het dragen ervan aardig went, ongewassen haren verbergt en het hoofd beschermt tegen de zon is het toch een bevrijding. Zo’n hoofddoek dragen moet namelijk en Kim is niet zo van de verplichtingen. Tevens is het met de temperaturen in de zomer ook aardig afzien. De overige kledingregels verdwijnen ook en dat voelt heerlijk.

In Ashgabat, de hoofdstad van Turkmenistan, slapen we met Lara op de parkeerplaats van een hotel. Het hotel heeft een heel groot voordeel in deze hitte; er is een zwembad. Voor 2 euro per dag mogen we hiervan, en van de douche, gebruik maken. Voor 50 cent kopen we een halve liter bier en genieten van onze nieuwe vrijheid in zwemkleding.

Dat de vrijheid in Turkmenistan ook te wensen overlaat ondervinden we echter snel. We hebben al gelezen dat de persvrijheid nihil is (één plaatsje beter dan de echte hekkensluiter; Noord-Korea) en het verkrijgen van een visa is alles behalve zeker. We maken zo’n 50% kans op een transitvisa waarbij je in maximaal 5 dagen in een rechte lijn door het land mag rijden. We hebben geluk; het transitvisa wordt goedgekeurd en we mogen dit bijzondere land in.

Op 3 juli is het zo ver. De grensovergang gaat traag maar zonder al te veel gedoe. Het kost wel een paar duiten. Naast het visum (55 $ per stuk) betalen we nog een keer 200$ voor de auto. Hierin zit onder andere 5$ voor het desinfecteren van de auto, wat uiteraard niet plaatsvindt. Een ander onderdeel van de grensovergang is een bezoek aan de dokter. Die overigens niets vraagt, maar een stempel zet en probeert ons hiervoor te laten betalen. Jasper is echter wat gewend dus weigert en ook dat geeft geen gedoe. Bij de grens krijgen we een GPS zender mee, zodat ze precies weten waar Lara is.

Zonder hoofddoek, maar hongerig, rijden we Turkmenistan binnen. Al snel zien we Ashgabat vanaf de bergen liggen en we besluiten onze lunch te maken. Vijf minuten later komen er echter twee militairen als schreeuwend naar ons toe. We moeten als de wiedeweerga wegwezen, mogen niet stoppen en al helemaal geen foto’s maken. We begrijpen er niets van, ‘Hebben ze dit al met dat GPS ding gezien?’. We rijden snel verder en realiseren ons dat ze ons ‘maar’ van de weg hebben gezien en dat je best mag picknicken, maar niet in het grensgebied.

In Ashgabat worden we overvallen door de hitte en de bizarre hoeveelheid marmer wat ze in deze stad hebben gestopt. De wegen zijn recht, van goede kwaliteit en heel rustig. Alles is schoon en opgeruimd. Na ons zwembadavontuur lopen we door de lege straten van Ashgabat. Om negen uur lijkt iedereen al op bed te liggen terwijl het nog zo’n 35 graden is buiten. Wanneer we over het plein van de onafhankelijkheid lopen vergapen we ons aan de mooie parken, fonteinen en marmeren gebouwen. Wanneer we willen rusten op de rand van een fontein gaat er echter een alarm af. We schrikken, maar blijven rustig zitten. Al snel komt er echter een militair aanrennen. Even later komt hij met zo’n 20 van zijn vrienden roepend aanzetten. Wij maken dat we wegkomen. We zaten blijkbaar te dicht bij het paleis van de president. Zo’n drie bussen later komen we opgelucht bij onze Lara aan. We realiseren ons; de vrijheid is hier zeer relatief.

Na het prachtige indrukwekkende en ietwat bizarre Asgabat gaan we recht naar het noorden. We bezoeken brandende gaskraters (ook wel de ‘gates of hell’ genoemd) en over zeer slechte wegen dwars door de woestijn bereiken we het noorden met veel geschiedenis.