Aanstaande dinsdag, de derde van juli verlaten we na bijna een maand Iran. Het land heeft ons verrast en geïnspireerd. We zijn van het land, en vooral de inwoners, gaan houden. We komen in het noordoosten het land binnen, bij Astara, en bezoeken de steden Qazvin, Teheran, Kashan, Qom, Isfahan, Shiraz, Yazd en Mashhad. Willem en Marieke, vrienden uit Amsterdam, vergezellen ons het grootste deel van de reis door Iran. Met zijn vieren in Lara blijkt prima te passen. We kopen een kussen zodat er iemand in het midden kan zitten en Willem vermaakt zich prima uitgestrekt op de bank. 

Buiten dat Iran veel historie, bijzondere landschappen en pracht en praal te bieden heeft maken de inwoners veel indruk. Ze zijn nieuwsgierig, dapper en super gastvrij. We hebben vooraf gelezen over taroof: een soort overdreven vriendelijkheid. Mogelijk leg ik het niet goed onder woorden maar dit is hoe wij taroof onder andere hebben ervaren; 

* Je wordt te pas en te onpas uitgenodigd om te komen slapen/rusten/eten om hun blijdschap te benadrukken dat je Iran bezoekt. 

* Wanneer je om een prijs vraagt wordt hier omheen gedraaid en lijk je niet te hoeven betalen waardoor je stevig moet aandringen om dit wel te doen.

* Wanneer onze gastheer zichtbaar moe is moeten we 10 keer aandringen dat hij echt mag gaan rusten voor hij dit uiteindelijk doet.  

Het moeilijkste is om onderscheid te maken tussen taroof en gemeende verzoeken. De Iraniers nodigen je namelijk ook heel vaak gemeend uit en soms hoef je echt niet te betalen. Het onderscheid is niet gemakkelijk, maar door te kijken hoe aanhoudend de verzoeken zijn lijken er toch verschillen te zijn. Zo neemt de taxichaffeur na 3 keer aandringen de fooi toch aan, maar lukt het betalen voor een brood bij de bakker echt niet. Een kopje thee in het park kan bijna altijd, ergens slapen soms. 

De nacht voor Mashhad willen we in een park in de stad Torbat Heydariyeh slapen. Al snel komt er een auto naast ons staan en de bestuurder lijkt geagiteerd iets te roepen. Wanneer we duidelijk maken dat we geen Farsi spreken wordt er gebeld en vijf minuten later is Ali, zijn Engelssprekende neef, gearriveerd. Ali maakt ons duidelijk dat het in de ogen van zijn oom Hammed niet veilig is te slapen in het park. Om dit kracht bij te zetten voeren ze een toneelstuk op waarbij ze de mobiel van Jasper uit zijn handen proberen te grissen. Vervolgens biedt Hammed, die helemaal niet geagiteerd maar bezorgd is, aan om bij hem te komen slapen. Hoe weten we nu of dit taroof is of niet? Omdat het meerdere keren wordt aangeboden gaan we er vanuit dat het gemeende gastvrijheid is. We kiezen er toch voor om lekker in Lara te slapen. Ali komt nog één keer terug om te zeggen dat er ook nog andere parken in Torbat Heyadriyeh zijn die veel mooier zijn, wij bedanken hem en hij rijdt vervolgens weg.

Wanneer we een jonge Iraanse vrouw ontmoetten die in Melbourne woont vertelt ze ons dat Taroof in het buitenland voor onvoorziene problemen kan zorgen. Zo is een vriend van haar steeds zijn lunch kwijt en de hele middag hongerig omdat hij dit aan zijn collega’s heeft aangeboden (en zij dit gretig aannamen) en heeft ze zelf soms mensen over de vloer omdat ze na één keer uitnodigen gelijk ja zeggen. 

Taroof gaan we niet missen, maar de gastvrijheid zeker wel. We nemen ons voor wanneer we weer in Nederland zijn ook gastvrijer en guller te zijn. Maar nu eerst; Turkmenistan. 

Zie ook onze video van Iran