Wanneer we onze reis starten hebben we de route grofweg uitgestippeld tot Vladivostok. Japan is een logische volgende stap. Vanaf Japan willen we onze auto verschepen. Waarheen? Dat weten we de eerste 6 maanden van onze reis niet. Na 6 maanden bereiken we Japan en moeten we hier toch serieus over na gaan denken. We bedenken verschillende scenario’s. Naar Indonesië? Wellicht wat lastig met visum en het regenseizoen. Naar Europa? Saai! Het liefst willen we de auto slechts één keer verschepen. Het is namelijk duur genoeg. Toch blijft Afrika ons trekken. In een paar maanden tijd het hele continent doorgaan lijkt ons iets te veel van het goede, mede doordat je door wat onveilige gebieden moet rijden. We besluiten dat het toch twee keer verschepen wordt. De eerste keer naar Kenia en nadat we naar Zuid-Afrika hebben gereden willen we de auto terug verschepen naar Nederland.

Vanaf Japan gaan dagelijks zogenoemde RoRo schepen de hele wereld over vol tweedehands of nieuwe Japanse auto’s. Daar moet Lara toch mee meekunnen? Niets blijkt minder waar. Wanneer we contact zoeken stoppen de reacties wanneer ze vernemen dat het een auto blijkt te zijn die in Nederland geregistreerd is. Gelukkig vinden we uiteindelijk een Duits bedrijf die onze auto wel in een container mee wil nemen. Het contact met ons contactpersoon in Japan verloopt soepel.

Gedurende onze reis meten we verscheidende keren Lara op. Ze lijkt precies in een high cube container te passen. Wanneer we bij de haven in Japan aankomen wordt ze nog een keer opgemeten. Ja met haar 2 meter 60 moet ze precies passen. En anders kunnen we altijd nog wat lucht uit de banden laten lopen.

We mogen aanwezig zijn bij het inladen van de container aangezien onze vracht afwijkt van normaal. Wanneer we ruim op tijd aankomen besluiten we nog een keer Lara op te meten. Wanneer we dit doen schrikken we. 2 meter 66; dat past nooit! Snel klimmen we op het dak om de kanosteunen te verwijderen alsmede de luchtroosters. We laten direct wat lucht uit de banden lopen. Aangezien het de Japanse chauffeur niet meer lukt de auto te draaien (door het ontbreken van stuurbekrachtiging en de slappe banden) aan Jasper de eer om Lara de container in te rijden. Voor de container wordt het duidelijk dat ze nog steeds te groot is. Jasper klimt weer op het dak om de zwaailichtsteun te verwijderen (Lara is in een vorige leven ambulance geweest). Ze komt er nu een stukje in maar zit al snel vast. Nog meer lucht uit de banden. Ondertussen staan 10 Japanse mannen te kijken naar dit moeizame tafereel. Heel voorzichtig gaat Lara verder de container in. Ze past! Binnen no-time wordt ze vastgezet en de container verzegeld. We halen opgelucht adem.

Het wachten is lang, maar nu hier in Kenia komt ze eindelijk aan. We kunnen de vracht online volgen. Helaas loopt ze vertraging op. In eerste instantie komt ze de 28^e aan, dan de 30^e, dan pas 5 januari en in werkelijkheid pas 8 januari.

Hoe soepel de communicatie met onze agent ging in Japan, zo moeizaam gaat het in Kenia. Soms is er geen communicatie, of communicatie met een Afrikaans accent. We leren de wereld van de bureaucratie, ondoorzichtige handelswijzen, corruptie en het trage werktempo kennen (proactief handelen is er niet bij). Een flinke les in geduld en je irritatie in toom houden redt je er doorheen. Gelukkig hebben we een fantastische gastheer en vrouw bij een airbnb appartement pal aan het strand. Alina (Duits/Cannadees) en Mustafa (Egyptisch) werken beide in de haven en geven ons nuttig advies. Wanneer we vertraging oplopen mogen we zelfs langer blijven voor niets! Samen maken we het nachtleven van Mombasa onveilig. Dit geeft gelukkig wat afleiding van de vooral voor Kim, spannende dagen.

Eindelijk! Op zaterdag 12 januari zien we Lara weer. Aan Jasper wederom de eer om haar uit de container te halen. Ze start meteen. Langzaam rijdt Jasper achteruit, maar komt plots tot stilstand tegen de rand van de container. Te hoog! Door de Afrikaanse zon is het erg heet in de container waardoor de druk in de banden hoger is; Lara is weer net te hoog. We vragen 5 Keniaanse mannen om in Lara te stappen zodat ze niet met haar dak tegen de container schuurt. Het gaat goed. Snel pompen we de banden op en de kano gaat weer op het dak. Wanneer we door Mombasa rijden op weg naar Alina en Mustafa kunnen we de grijns niet van ons gezicht afhalen. Het voelt nog wat onwerkelijk, maar onze Lara, ons huis en favo vervoer is er weer. Nu weten we weer waarom we dit rare besluit hebben genomen. Het voelt heerlijk en we kunnen niet wachten om Afrika in Lara te verkennen. Ze krijgt een cadeau van ons; een zonnepaneel op haar dak.

Kaapstad, we zijn onderweg!