Gastblog door Aukje; Tien dagen op bezoek bij Jasper en Kim
Al ver voordat de plannen van Kim en Jasper om de wereld rond te reizen concreet werden, leek het me misschien wel leuk om ze waar dan ook op te wereld een keer op te zoeken. Van een afstandje zag ik de reis steeds vastere vormen aannemen. De knip ging op de uitgaven, een wereldkaart werd getekend (met de hand en uit het hoofd, hij was niet heel precies…) en er verscheen een prikbord in de keuken met tientallen to do-briefjes. De route werd steeds duidelijker en er was de mogelijkheid dat ze na het Euraziatische continent zouden oversteken naar Japan. Dát leek me wel een mooi land om langs te komen. We hebben in januari vorig jaar zelfs een weekendje geproefkampeerd in de koude achterhoek. Even testen of we met z’n drieën in Lara kunnen rijden, of ik eventueel binnen zou kunnen slapen en of we het ook wel gezellig zouden vinden zo samen.
En toen vertrokken ze! Na het afscheidsfeestje zwaaien we ze met z’n allen uit en maken ons een verbeelding van hoe ze het gaan hebben. Door de blogs, foto’s en filmpje krijgen we natuurlijk best een goed beeld van de avonturen. De hitte in Iran, het douchen met de waterfles, de kameel in Mongolië en het dagelijks leven in Rusland. Maar om het echt eventjes mee te maken is toch nog wel wat anders. Daar zal ik jullie in deze blog een kijkje in proberen te geven.
Tien dagen zijn Lieven en ik op bezoek geweest in het prachtige Japan én op bezoek bij de wereldreizigers. Tien enorm afwisselende dagen met rijden door de Japanse natuur, kamperen in het wild en het overweldigende Tokio. We hebben zoveel gedaan, gezien en meegemaakt dat het achteraf best een lang verhaal is geworden, dus het staat je vrij een keer af te haken 😉
Omdat Kim en Jasper vooral druk bezig waren de Goji woestijn te doorkruisen en de kou in Rusland te trotseren, storten Lieven en ik ons op de route door Japan. Met landkaart en Lonely Planet op tafel stippelen we een route uit en maken een heuse presentatie om het met Kim en Jasper te delen. De route is best ambitieus maar ze reizen in Rusland soms ook honderden kilometers op een dag, dus het lijkt prima haalbaar. We besluiten een auto te huren zodat we samen kunnen reizen maar eventueel ook, mocht Lara bijvoorbeeld naar de garage moeten, extra vervoer hebben.
De vlucht naar Japan gaat supersoepel en op Kansai Airport vinden we binnen no time de autoverhuur. Kim en Jasper wachten ons een paar kilometer verder op dus nog even die auto oppikken en dan zijn we er! ‘Can we have your international drivers license please?’ Lieven laat vol overtuiging zijn roze pasje zien maar de dame schudt haar hoofd: ‘internátional drivers license’. Uhmmm.. Het kost ons één google actie om erachter te komen dat we voor nog geen twintig euro een vertaling van ons rijbewijs hadden moeten halen bij de ANWB. We lachen om onze eigen stommiteit en besluiten om dan maar gewoon te gaan lopen naar de plek waar Kim en Jasper ons opwachten.
We geven elkaar een hele dikke knuffel. Wat is het fijn om elkaar weer te zien! Na 5 minuten voelt het al niet meer of we elkaar zeven maanden niet hebben gezien.
Jasper vertelt ons dat bij de JAF, de Japanse ANWB, we misschien nog zo’n internationaal rijbewijs kunnen regelen. Er zit een kantoor op 5 minuten lopen, maar dit blijkt dicht. Zo’n 30 km verderop zit in Wakayama ook een kantoor en we besluiten daar naartoe te rijden. Al snel merken we dat met z’n vieren in Lara eigenlijk best een optie is. Ok.. het is niet optimaal maar het kan: twee mensen kunnen op de normale stoelen, een iemand er tussenin op een kussentje en de vierde ligt op de bank. Als de vader van Kim hier later van hoort, vraagt hij: mag dat wel? Het antwoord is: nee, dat mag niet.
Eenmaal in Wakayama lopen we het kantoor in. Vijf vriendelijke Japanses weten direct waar we voor komen. Terwijl ik voor het eerst een Japans toilet uitprobeer (een verwarmde wc bril, knopjes voor diverse sproeiers én een knopje voor het afspelen van een geluid dat doorspoelen nabootst) vult Lieven alvast het formulier in. De dames spreken niet zo goed Engels dus Lieven belt met een tolk. Wanneer willen jullie het rijbewijs komen ophalen? Over drie weken is het rijbewijs klaar! Uuuhmm..
Die avond hebben we een overnachting geboekt bij monniken in Koyasan. Het is nog een stuk rijden en we moeten er voor 5 uur zijn. Dan gaan we maar gewoon! Met z’n vieren Lara weer in en we rijden over prachtige weggetjes het land in. En dan merken we meteen voordeel numero uno van samen rijden: we hebben alle tijd om bij te kletsen.
Net na vijven, en inmiddels pikkedonker komen we aan bij de tempel. We zoeken de ingang, maar het lijkt potdicht. We vinden uiteindelijk een monnik en hij laat ons snel onze traditionele Japanse kamer zien. Over 5 minuten worden jullie, zónder de kimono (die klaarligt voor het badderen), verwacht in de eetruimte. Even later zitten we op de grond op tatami matten met drie tafeltjes vol met eten voor onze neus. Gelukkig weten we dat alles vegetarisch is, anders zouden we niet zo dapper beginnen aan het donkerpaarse hoopje, het glibberige witte blok en de door de tempura ondefinieerbare groentes.
Kim en Jasper staan op de parkeerplaats verderop. De volgende ochtend treffen we elkaar bij de begraafplaats die het dorp bekend maakt. We bespreken onze plannen voor de komende dagen. De eerste kilometers door de Japanse natuur hebben ons nu al geleerd dat we niet zo snel kunnen als we hadden bedacht. We besluiten direct om van onze plannen af te wijken en kiezen eerst maar eens een richting waar we vandaag naartoe gaan rijden.
Het is even later tijd voor het pretpakket dat we hebben meegenomen uit Nederland. Natuurlijk wat pepernoten en chocoladeletters maar ook een paar cadeautjes voor Lara: een heuse auto-as van 85 cm lang, een nieuwe waterfilter en nog een hoop andere auto-onderdelen. Zo: dat is uit de koffer! Oja.. de koffer.. Een voordeel van extra auto was naast het comfortabel rijden ook dat de koffers daarin konden. De ruimte in Lara is natuurlijk beperkt. Daar moeten dan ineens twee mensen én twee grote koffers bij. Na wat passen en meten gaat een koffer op het zoldertje (een plank boven de voorstoelen) en de andere in het gangpad. Het is even wat gereorganiseer.. maar: het past!
Die dag rijden we prachtige kilometers door oude Japanse dorpjes, passeren we een hoop mini Japanse autootjes op de bergwegen en schieten de herfstkleuren langs ons voorbij. In de middag gaan we naar een enorme Japanse supermarkt en slaan we eten in voor een bbq. We gaan op zoek naar een camping en door onze voorbereiding weten we dat er best een hoop zouden moeten zijn. De eerste is echter gesloten, de tweede heeft geen weg ernaartoe en op de derde staat een Japanse motorclub die een hoog bedrag vragen voor enkel een grasveldje. Het is inmiddels alweer pikkedonker maar we rijden door naar 4. Als ook deze gesloten is, besluiten we in de bocht van de weg op een parkeerplaatsje ons kampement op te slaan. De grond is keihard maar we krijgen het voor elkaar de tent op te zetten, we bereiden het eten voor en we stoken een vuurtje. Even later zitten we bij het kampuur te smullen van een heerlijk visje en schenken onszelf een Japanse whiskey in. Ik heb nog nooit gewildkampeerd dus een beetje spannend vind ik het wel. Als we in onze tent liggen horen we een soort gegil, we denken dat het apen zijn. En om vier uur in de nacht horen we een auto langs onze tent rijden. Op zo’n moment is een auto die stapvoets langs je tent rijdt best een beetje eng. De volgende ochtend blijkt het een kerel te zijn die ook een dutje moest doen en waarschijnlijk zo zacht heeft gereden om ons niet wakker te maken. Japan is veilig en japanners zijn beleefd.
Al met al worden we best fris wakker en maken we voor het eerst het ochtendritueel van Kim en Jasper mee. Allereerst moet natuurlijk het bed opgeklapt. Kim en ik maken vervolgens het ontbijt, laten het afvalwater weglopen en ruimen de tent op. Het rechter knipperlicht is de dag ervoor kapotgegaan dus de mannen storten zich hierop. Als blijkt dat het niet meer te maken is, besluiten ze een nieuw schakelaartje op het dashboard te knutselen. De bijrijder heeft er naast navigeren nu een extra taak erbij gekregen: het schakelaartje bedienen. Na het ontbijt wassen we de boel af met koud water, reorganiseren we weer alle spullen en moet er geveegd worden.
Ik vraag Kim of ze het nooit moe wordt van het feit dat voor alles wat ze wil pakken ze eerst een spanband los moet maken, de bank moet openklappen en drie kratten moet verschuiven. Of het feit dat ondanks het geen-schoenen-beleid je Lara 3 keer per dag moet vegen. Maar nee, ze legt met uit dat dat eigenlijk het werk is geworden dat ze doen. En al die klusjes houden ook ritme in je dag. En ook al merk ik na een paar dagen dat ik ineens kriegel wordt als blijkt dat drie mensen iets hebben verplaatst omdat het op dat moment in de weg lag (dat is nogal snel).. ik snap wel wat ze bedoelt. Als je eenmaal weet waar alles ligt en hoe Lara is ingericht voel je je er heel snel thuis. Het is een heel fijn mini-huisje op wielen waar je je snel veilig en op je gemak voelt. Ik besef al vrij snel dat ik stiekem best blij ben dat we dat rijbewijs vergeten zijn. Als we dat op een later moment bespreken zegt Jasper dat zijn moeder zou zeggen: ‘het heeft zo moeten zijn’.
En net als Kim en Jasper zien Lieven en ik Lara al snel als vijfde reisgenoot. Een reisgenoot die in de ochtend eventjes nagelopen moet worden, die een beetje onhandig is omdat ze zo groot is én die veel bekijks trek bij iedereen. Tussen de voor ons komische Japanse autootjes valt Lara enorm op. Wanneer we op dag drie een heuse camping oprijden worden we ontvangen met gezwaai en kampeerders die Lara eens van dichtbij willen zien. Iedereen die we ontmoeten vraag wat we van Japan vinden en hoelang we er zijn. Iedereen is zwaar onder de indruk van Kim en Jasper en reis die ze maken. Wij voelen ons best een beetje trots dat we een stukje met ze mee mogen.
Ik vraag ze tijdens een avond bij het kampvuur of het allemaal koek en ei is en of ze wel eens ruzie hebben. Niet dat er echt bang voor ben, maar een reis als deze kan de relatie wel op scherp zeggen. Maar ook de ruzie die ze dan benoemden is zo typisch voor ze dat het alleen maar een bevestiging is dat ze zo goed bij elkaar passen.
Midden in de Mongoolse Gobiwoestijn raakte Kim een beetje in de stress; er zijn hier wel erg weinig mensen en wel heel veel wegen waar iets mis kan gaan. ‘Maar! Gelukkig hebben we de Garmin waar we eventueel een noodsignaal mee kunnen versturen’. Toen Jasper zich vervolgens hardop begon af te vragen of ze bij Garmin wel eens storing hebben en wat er dan zou gebeuren, is Kim boos geworden en heeft hem vertelt dat dit misschien niet het moment is om daarover te prakkiseren. Precies in deze ruzie zie je dat ze het ideale stel zijn om samen deze reis te maken. Kim is berekenend en zorgzaam, Jasper nuchter en vindingrijk. En samentrekken ze open en positief de wereld door.
De dagen die hierop volgen ontdekken we drie grote steden in Japen. In Nara bezoeken we het grootste houten gebouw van de wereld en maken een selfie met een van de honderden herten die er rondlopen. In Kioto hangen we met zijn vieren de toerist uit, eten ramen en spotten we geisha’s. In Tokio bezoeken we markten, aaien we uilen en spotten de hippe Japanse cultuur. We verbazen ons over de grote hoeveelheden mensen en staan op een gebouw waar we het einde van stad niet kunnen zien. Én we huren voor een uur een kamertje om te gaan karaoken. Dat en meer van onze avonturen kun je terugzien in het filmpje wat je kunt vinden met deze link.
https://www.dropbox.com/s/g2x2usyvitdylws/Japan%21_medium.mp4?dl=0
Na een hele dikke knuffel nemen we afscheid in de metro van Tokyo. Wij vliegen weer naar huis, Kim en Jasper gaan nog een paar maanden verder met hun reis. Bedankt voor alle avonturen en dat we een tijdje met jullie mee mochten! Arigatōgozaimasu!
Lieven en Aukje
4 gedachten over “Gastblog door Aukje; Tien dagen op bezoek bij Jasper en Kim”
Oh oeps! de video bevat een liedje uit de japanse hitlijsten.. dat mag niet 🙂 Ik ga het fixen!
Lieven & Aukje wat een prachtig avontuur en zo hilarisch mooi geschreven!Vanochtend bij het wakker worden heb ik het Peter voorgelezen en we hebben heel erg gelachen en genoten van jullie gezamenlijk avontuur. X Peter& Gerry
Wat een fantastisch verhaal. Echt gevoel dat we een stukje met jullie mogen mochten reizen.
En filmpje is ook top!
Heel erg leuk!