Een high five, weer een grens gepasseerd. We zijn in Turkije, het eerste land waar een visum benodigd is en de grens er toe doet. De grenswachters zijn erg aardig en kijken amper naar ons visum. Jasper loopt naar het volgende loket met de stempel voor Turkije op zak. Kim praat met een Turkse Nederlander die met z’n boodschappen van de Lidl in de auto op weg naar Turkije is. De weg is goed en met gepaste snelheid rijden we richting Istanbul.  In de verte doemt een politieauto op die aan de kant staat, we minderen nog maar wat snelheid, als we er langs rijden blijkt hij van karton te zijn. We kijken elkaar aan, de reis begint nu echt.

De uitstapjes naar Bosnië & Herzegovina, Montenegro en Albanië daargelaten rijden we  nu de EU uit. De weg wordt langzaam minder goed, de bordjes tonen 90, maar 50 is meer op z’n plaats. Gelukkig hebben we geen haast. Wat ons opvalt is dat telkens als we de EU uit zijn dezelfde veranderingen optreden; slechte wegen, veel plastic aan de kant van de weg en  meer vervallen gebouwen. In Bosnië vertelt Toni ons dat hij probeert een vriend mee te nemen naar Australië, maar het valt niet mee. Zijn dochter woont daar en Toni bezoekt haar iedere winter. Toni heeft een Kroatisch paspoort, maar zijn vriend alleen een Bosnisch paspoort en dat maakt alles een stuk lastiger. Wij realiseren ons dat we gezegend zijn. Gezegend dat we in Nederland geboren zijn, een land waar goede wegen de standaard is, schoon drinkwater altijd beschikbaar en onderwijs voor iedereen bereikbaar is. Het nieuws over een nieuwe begroting van de EU zien we voorbij komen. Er komt vast een discussie op gang, daarom hierbij onze mening: we love you EU!